"For what is Art if not the manipulation of Reality into what the Artist wills it to be. What is Art if not Magic". Met deze zin wordt de toon gezet in een heus programmaboekje wat bij de ingang van het Temporary Art Centre (TAC) in hartje Eindhoven wordt uitgedeeld. Alles draait deze avond om een zogenaamde totaalbeleving en er wordt dan ook niets aan het toeval overgelaten.

De presentatie van Selim Lemouchi and His Enemies nieuwe album 'Earth Air Spirit Water Fire' mag dan ook geen gewone show worden. Selim Lemouchi heeft met volle overgave aan dit album gewerkt nadat hij vrij plots zijn vorige band, het succesvolle 'The Devil's Blood', beeindigde. Dat het dan ook geen standaard show wordt, wordt meteen duidelijk wordt bij het betreden van de zaal. Er is geen verhoogd podium, ambient tonen en soundscapes vullen de zaal en er gaat veel aandacht naar de kunst (in de lijn van het artwork van het album) die is opgehangen.

Twee drummers staan centraal onder het grote projectie scherm. De overige muzikanten bevinden zich links en rechts aan de zijkant verscholen achter wat pilaren. Doordat er geen verhoogd podium is, is het zicht uiterst beperkt. Enkel het publiek wat een plekje vooraan heeft kunnen bemachtigen, hebben goed zicht op de muzikanten. De overige bezoekers moeten het doen met de muziek en met het projectiescherm waarin de diverse beelden, met vooral veel waterpartijen, zich afwisselen.

De integrale uitvoering van die debuutplaat heeft bijna iets spiritueels met Selim zelf als de grote voorganger. De blik van de zanger/gitarist/componist is in de spaarzame momenten dat hij te zien is vooral gefocust. Concentratie en toewijding aan de psychedelische (post)rockmuziek. Selim laat niets aan het toeval over, maar daarom is het wel jammer dat de zaal van TAC en het ingehuurde geluidssysteem niet optimaal zijn gekozen en deels de beleving teniet doen.

Er staat bijna een dozijn muzikanten te spelen en dan is goed geluid een vereiste om de gelaagdheid optimaal te presenteren. Zeker als je ook nog eens twee drummers deels synchroon laat spelen. Ook Selim's zus Farida, die we kennen van 'The Devil's Blood' is erbij, en haar vocalen hebben altijd iets duister magistraals. Nu klinkt het door de beperking van de PA soms als een veredelde oefenruimtesessie en komt de muziek niet tot volle wasdom. Zonde aangezien er zeker mooi, strak en uitstekend wordt gemusiceerd.

Na een kleine anderhalf uur, die voorbij lijken te zijn gevlogen, klinkt er voor het eerst luid applaus en zit de intense sessie erop. Er valt weinig af te dingen op de kwaliteit van de muziek en muzikanten. Ook de aankleding en presentatie zijn met veel aandacht en passie tot stand gekomen. Toch knaagt er iets na afloop. Dat er meer had ingezeten, maar het is moeilijk te duiden wat dat precies dan had moeten zijn? Misschien is Selim Lemouchi and His Enemies ons wel een stap ver vooruit en moet het nog even heel goed bezinken hoe bijzonder deze show echt was.

Foto's: Paul Verhagen (meer op: Achrome Moments)