Een zeventien bands tellende en volgens mij, op de occasionele verdwaalde Nederlander binnen een band na, volledig Belgische affiche! Zeer breed gaand in de voorhanden zijnde stevige en alternatieve genres daarenboven. Van prettig gestoorde Vlaamse kleinkunst-punk met De Fanfaar, tot je reinste Death metal van In-Quest. Zou je niet voor minder vrezen op een magere opkomst? Maar wat blijkt, bij aankomst is Vienna al bezig te spelen voor een driekwart gevulde club.
Dat brengt ons naadloos bij een ander groot pluspunt, de locatie is echt top! Een voldoende grote buitenruimte, nu niet echt onmisbaar in december, een centrale balie annex drankbonnenloket, en dan twee concertruimtes. Een kleine 'clubstage' enerzijds, en een groter podium in een zeer diepe zaal anderzijds. Ideaal ingericht met jeneverstand, hangtafeltjes en merchstandjes achteraan, waar het geluid van een stevig rockconcert zelfs al niet meer stoorde. De catering, die kan nog wat uitbreiden voor een festival dat loopt van 's middags tot een stuk in de nacht, als we dan toch iets mogen opmerken...
In ieder geval moeten we de organisatie dubbel en dik feliciteren om dit op poten te zetten. En dat dan ook nog na een langlopende maar duidelijk zijn vruchten afwerpende promotiecampagne!
Vienna charmeerde onmiddellijk bij mijn aankomst, en wil ik zeker nog terugzien, de show deed me denken aan Anouk qua stemgeluid, maar dan begeleid door een strakke band, met meer ballen.
Get Off My Shoes dan, heeft Stijn Debontridder in de rangen, en dan mag het geluid van een synthesizer of wat dan ook van elektronica niet verbazen. Alhoewel het niet echt mijn ding is, mag hier zeker vermeld worden dat het best lekker klonk.
F.O.D. levert in de club dan weer een topprestatie. Er staat dan in die kleinere zaal ook al echt veel volk, en er wordt duchtig meegezongen. Een spijtig minpuntje, de zang van Stijn stond veel te luid. Je verwacht die zalige harmonieën, en dan is het jammer als Hans soms helemaal op de achtergrond belandt. Volgende keer spreken we de PA-man na een paar nummers aan als hij het niet zelf oplost...
King Hiss zie ik dan iets later voor de eerste keer. De omschrijving in het trouwens zeer degelijke festivalboekje is vrij accuraat. Red Fang en Kyuss-gewijs blazen deze heren vette stonerriffs de zaal in. Maar de stem geeft er een apart randje aan, helemaal niet ruw of zwaar, maar denk eerder aan een klassieke, nogal hoge, metal stem... Cool.
This kid, weeral een premiere voor mij, en op de koop toe de release van hun EP. Die bevat een paar topsongs, en die springen er voor mij live ook ver bovenuit, vooral dankzij veel afwisseling en combineren van cleane zang met screams. Top, en de evolutie van ouder naar het nieuw materiaal staat mij erg aan en belooft nog veel goeds! Zowaar een song met medewerking van The Voice Van Vlaanderen Deelnemer Mathijs Vanstaen, en het ganse optreden voor een volle grote zaal en vooraan geregeld stevig doch correct gemosh.
Heel wat acts die ik voor de eerste keer live zie blijkbaar, want dat geldt ook voor Diablo Boulevard. Die hebben met Alex Agnew uiteraard een topentertainer in huis, maar hij valt totaal niet door de mand als metalfrontman. Tel daarbij op dat de rest van de band ook hun instrumenten onder de knie hebben, en je kan wel raden dat dat rendeert. Ik bleef vanop een afstandje toekijken en bijkletsen met de Funtime-familie, maar ik zag dat het publiek mee was.
Arizona heeft dan in de club te kampen met microfoonproblemen, volgens mij is die aan vervanging toe. De stevige inzetten van iedere lijn klonken héél luid, en de zachtere stukken verdwenen helemaal achter de muziek. Het volume van de zang wat hoger zetten, op vraag van het publiek, loste niet echt iets op, de luide stukken werden er alleen storend luid door... Jammer, zeker wanneer voor mij het hoogtepunt, de song ‘Like Warm Applepie’ passeert. Stick ‘em up for the weekend, Stick ‘em up with your dearest friends... daar draait het toch allemaal gewoon om! Zalig gitaarwerk en perfect meezingbare whoa’s en padapadaa’s maken er toch nog een gezellige boel van.
Spoil engine, ja toch wel, óók de eerste keer, zet een retestrakke show neer. Ook weer zeker niet een band die me op zijn eentje richting een show zou krijgen, maar toch de moeite om live mee te pikken. Verschrikkelijk brutale sound en een heel straffe frontman, ik had er een Hatebreed-gevoel bij. Die zag ik ook toevallig ooit eens live ook al beluister ik ze anders nooit, en toch was ik helemaal mee met die show. Vandaag net zo met Spoil Engine, ze speelden alsof alles kapot moest, en met grote klasse.
Belgian Asociality sluit mijn Pandafest af. Middernacht is ondertussen gepasseerd en wie is er dan verbaasd dat Marc dronken op het podium staat? Als je al meer dan twintig jaar je liefde voor bier en wodka bezingt, ja dan hoort dat er af en toe bij. Klassiekers worden meegebruld, ‘Boerderie’ en ‘Morrege’ zijn hoogtepunten, en de nieuwe nummers van de één week oude plaat vallen best mee. OK, de riffs zijn allemaal wel inwisselbaar maar de brutale deugenietenteksten, allemaal in plat Keerbergs blijven leuk.
Het einde van de show haal ik net niet, het vermoeiende weekend eist zijn tol. Niet alleen bij mij trouwens, af te leiden aan de verschillende dronken punks op de vloer...
Volgend jaar hoop ik terug van de partij te zijn, dus Pandafest, doe uw best! Proficiat van Rockblog voor zo’n geslaagd debuut!
Review door Werner Pauwels
